OD TEGO SIĘ ZACZĘŁO...

Korzenie poznańskich baptystów sięgają XIX wieku, kiedy to na ziemiach wielkopolski pojawili się kaznodzieje głoszący reformatorskie idee, zawierające się w pięciu łacińskich zwrotach:

Sola scriptura - Tylko Pismo Święte jest źródłem doktryny teologicznej,
Sola fide - Tylko wiara jest potrzebna do zbawienia,
Sola gratia - Tylko łaska – zbawienie pochodzi z łaski danej od Boga,
Solus Christus - Tylko Chrystus jest pośrednikiem między Bogiem a ludźmi,
Soli Deo Gloria - Tylko Bogu chwała.

TRUDNE POCZĄTKI

Historia powstania zboru przy ul. Grunwaldzkiej 53, jest ściśle powiązana z osobą Prezbitera Jana Pancewicza, który 20 czerwca 1946 roku został kaznodzieją zboru baptystów w Poznaniu. Zanim jednak, dzięki jego staraniom, kaplica przy ulicy Grunwaldzkiej stała się własnością zboru, baptyści niejednokrotnie musieli mierzyć się z wielkimi trudnościami lokalowymi, które towarzyszyły im praktycznie od samego początku istnienia.

WALKA O ODZYSKANIE KAPLICY PRZY ULICY PRZEMYSŁOWEJ 48

Cofnijmy się nieco w czasie do roku 1910, w którym to (po licznych trudnościach) do użytku baptystów została oddana kaplica przy ul. Przemysłowej 48 (obecnie miejsce spotkań II Zboru Chrześcijan Baptystów), wybudowana m.in. przez Roberta Drewsa, który od 1906 pełnił funkcję pastora zboru. Niestety, w myśl pruskiego prawa, zbór baptystów nie był uznanym prawnie publicznym związkiem wyznaniowym, co skutkowało tym, że zabudowania, choć służyły całej społeczności baptystów w Poznaniu, były oficjalnie prywatną własnością Roberta Drewsa i Konstantego Hankela a nie zboru. Jakby tego bylo mało, po II wojnie światowej, na skutek nowych zawirowań prawnych, nieruchomość przy ul. Przemysłowej została uznana za własność państwa i była użytkowana przez różne miejskie instytucje m.in. dom kultury.

Powróćmy jednak do roku 1946. Jan Pancewicz, poza regularną pracą w zborze, cały czas starał się o odzyskanie dostępu do kaplicy przy ul. Przemysłowej. W tym samym roku, dzięki listownej interwencji Pancewicza w Ministerstwie Informacji i Propagandy w Warszawie, udało się uzyskać decyzję pozytywną odnośnie odzyskania rzeczonego mienia na rzecz baptystów. Finalnie jednak Urząd wycofał się z wydanej decyzji uznajac, że zapisy znalezione w księdze wieczystej mówią o tym, że właścicielami kamienicy i kaplicy byli niemieccy obywatele Robert Drews i Konstanty Henkel a nie zbór baptystów, który wtedy te budynki użytkował.

NOWA NADZIEJA

Z powodu braków lokalowych, nabożeństwa odbywaly sie w mieszkaniu na 17 metrach kwadratowych, co było dość dużą niedogodnoscią dla prężnie rozwijającego się zboru. W związku z tym Pancewicz nie ustawał w poszukiwaniu rozwiązania. Wykorzystał okazję, która nadarzyła się wraz z wizytą w Poznaniu prezesa rady kościoła Andrzeja Kircuna. Pancewicz wraz z Kircunem udali się wpólnie do Wydziału do Spraw Wyznań, składając wniosek o udostępnienie innego obiektu sakralnego jako miejsca dla zboru baptystów. W lutym 1963 w piśmie „Słowo Prawdy” Jan Pancewicz pisał:

Poznań. Śpieszę donieść naszym Czytelnikom, że przydzielono naszemu zborowi kaplicę, o którą staramy się od lat. Dzielnicowa Rada Narodowa Poznań-Grunwald uwzględniła naszą prośbę, przydzielając kaplicę w innym miejscu naszego miasta, o co kołaczę już kilkanaście lat. Wiosną mamy zamiar zabrać się do przeprowadzenia remontu i dostosowania kaplicy do naszych potrzeb. W imieniu zboru baptystów w Poznaniu serdecznie dziękujemy miejscowym władzom naszego miasta za uwzględnienie naszych potrzeb, a także wyrażamy gorące podziękowania Wojewódzkiemu Urzędowi do Spraw Wyznań za życzliwość i pomoc w uzyskaniu zastępczej kaplicy. Będę starał się informować naszych Czytelników na bieżąco o wykonywaniu bieżących prac. Wspominajcie o nas w swoich modlitwach.”

Tak oto zbór uzyskał dostęp do wyszukanej i wskazanej Urzędowi przez Jana Pancewicza kaplicy szpitalnej przy ulicy Grunwaldzkiej 53.

Prace porządkowe wokół kaplicy, wraz z remontem małej sali wewnątrz, trwały pół roku. I chociaż główna sala była jeszcze przed remontem to 1 września 1963, w małej salce, odbyło się nabożeństwo

Jan Pancewicz w sierpniu 1964 roku, po osiemnastu latach pracy ewangelizacyjnej w Poznaniu oraz pozyskaniu nowej kaplicy dla zboru, wyjechał na stałe z rodziną do Kanady. Od tego czasu, zbór Poznański pracuje nieprzerwanie w kaplicy przy ulicy Grunwaldzkiej 53.
Pastorami zboru są kolejno:

1964-1978 Stefan Rogaczewski,
1978-1989 Stanisław Blank,
1989-2002 Piotr Zaremba,
2002-2020 Grzegorz Wojno,

a od 2020 roku, aż do teraz, Ireneusz Roethel.

Szczegółową, pełną zwrotów akcji i towarzyszacych temu cudów, historię funkcjonowania poznańskich baptystów od XIX w., możesz w całości przeczytać tutaj