Szkółka Niedzielna w I Zborze Chrześcijan Baptystów w Poznaniu jest tak zaplanowana, by uczyć dzieci w różnym wieku dojrzałości (odpowiednio do ich możliwości), pomagając im dojrzewać duchowo, emocjonalnie, aby były w stanie sprostać wymogom dzisiejszego świata, ale też by miały mocny duchowy fundament oparty na Bożych, Biblijnych wartościach.
Szkółka Niedzielna jest miejscem gdzie dzieci mogą przeżywać spotkanie z żywym Bogiem. Miejscem, gdzie wiara, wyobraźnia i nauka idą ze sobą w parze. Jest służbą wśród dzieci, która obejmuje dzieci:
Grupy:
3-8lat (grupa najmłodsza). Nauczycielami są: Paulina Piątek, Sylwia Otuszewska, Magdalena Wojno, Iwona Szepke
10-13lat (grupa średnia); nauczycielami są: Kinga Ciebielska, Urszula Niedźwiadek, Norbert Otuszewski, Marcin Szepke
Zajęcia te to nie tylko nauka Biblii i modlitwy, ale także dobra zabawa, która uczy o Bogu w radosnej i spontanicznej atmosferze. Pragniemy, aby nasze dzieci wzrastały, ucząc się Bożych wartości i kształtowały w sobie Boży charakter. Chcemy by były pełne radości i pasji dla Boga, wiedząc, że chrześcijaństwo to nie nuda i rutyna, ale wielka wspaniała, fascynująca przygoda.
Budowanie relacji pomiędzy Bogiem a młodym człowiekiem zaczyna się już bardzo wcześnie. W głównej mierze to od nas dorosłych zależy jak dziecko będzie w późniejszych latach postrzegało Boga i jego Słowo. Naszym pragnieniem jest, aby każde dziecko wiedziało, kim jest Jezus, aby mogło wzrastać w Jego Słowie, aby uczyło się jak okazywać Jego miłość poprzez służenie i pomaganie innym ludziom. Wierzymy, że w bardzo przystępny i prosty sposób można opowiadać dzieciom o Bogu i jego wielkich dziełach.
Misja szkółki niedzielnej to: aby dzieci poznały Jezusa Chrystusa i przyjęły Go do wszystkich sfer swojego życia.
Wizja:aby służba wśród dzieci była integralną częścią życia Zboru, budowaną przez relacje między dziećmi, nauczycielami, rodzicami i innymi członkami Zboru.
Natomiast celem wychowawczym jest pragnienie aby dziecko:
– wiedziało, że jest jedyne w swoim rodzaju i że Bóg je kocha i ma wobec niego dobre zamiary
– nauczyło się właściwie rozpoznawać i ustalać w swoim życiu to, co jest najważniejsze
– nauczyło się cieszyć życiem i być zaradnym
– nauczyło się żyć w wierze, tj. mieć niezachwianą ufność w Jezusa Chrystusa
– wiedziało, że na dar akceptacji i przebaczenie nie musi zasłużyć
– nauczyło się dźwigać własne troski i troski innych, nie załamując się pod ich ciężarem.